"Justice League" ("Liga Sprawiedliwości")

O czym to jest: Batman i przyjaciele ratują świat przed kosmitami.

Recenzja filmu:

W czerwcu 2017 zastanawiałem się na blogu "Co dalej z uniwersum DC?" Teraz już chyba wiem. A może raczej - wiem, że wciąż nic nie wiem. Co gorsza, nie wiedzą też tego producenci. Po rewelacyjnej "Wonder Woman", która stanowiła promień światła wśród nowych ekranizacji komiksów DC, nadciągnęła "Liga Sprawiedliwości", czyli coś w rodzaju marvelowskich "Avengersów". Tylko z jakim efektem? Odpowiedź nie jest taka prosta! Tak się bowiem składa, że "Liga Sprawiedliwości" istnieje aktualnie w dwóch wersjach - dwugodzinnej kinowej (autorstwa Jossa Whedona) oraz czterogodzinnej (!) reżyserskiej, autorstwa Zacka Snydera. I te dwie wersje filmu, mimo że w dużej mierze składają się z tych samych lub podobnych scen, są tak kompletnie różne, że wymagają dwóch osobnych recenzji. A zatem - do dzieła!

Wersja kinowa - Joss Whedon

Na początku krótkie przypomnienie, które wyjaśni wiele kwestii: oryginalnie reżyserem "Ligi" był Zack Snyder - człowiek który popełnił "Batman v Superman", czyli film pełen płytkiego patosu, kiepskich efektów specjalnych i żenujących zwrotów akcji ("Marthaaaaaa!"). Pod koniec zdjęć Snyder wycofał się z produkcji na skutek rodzinnej tragedii. Stery filmu przejął Joss Whedon, ulubieniec fanów SF i twórca wspomnianych "Avengersów" oraz "Czasu Ultrona". Whedon wywrócił wszystko do góry nogami i nakręcił pół filmu od nowa, wycinając przy okazji część zatrudnionych aktorów oraz twórców (m.in. kompozytora ścieżki dźwiękowej). W konsekwencji otrzymaliśmy hybrydę, która w połowie przypomina typowo snyderowskie "mroczne" kino chwały, a z drugiej typowo whedonowską kumplowską przygodówkę. Skutkiem tego jest daleko idąca niekonsekwencja, bo "Liga" próbując zadowolić miłośników obydwu koncepcji rozczarowuje tak jednych, jak i drugich.

Myślę, że gdyby Joss Whedon kręcił film od początku, przygody Batmana i jego towarzyszy broni wyglądałyby zupełnie inaczej - bardziej lekko, przygodowo i atrakcyjniej dla odbiorcy. Ponadto wciąż uważam, że kręcenie zbiorczego filmu przed solowymi przygodami bohaterów (a więc na odwrót, niż zrobił to Marvel) nie przyniosło dobrego efektu. Skutkiem tego jest przymusowa i skrócona historia takich postaci jak Flash, Cyborg i Aquaman, która zajmuje niemalże pół filmu, pogłębiając wrażenie chaosu w scenariuszu. Ale nie to jest najgorsze. "Liga" w wielu miejscach jest po prostu nudna! Oglądanie rozdartych emocjami bohaterów sprawdza się tylko do pewnego momentu. A ponieważ widzowie mają za sobą już kilka filmów z tego uniwersum, wszyscy mają serdecznie dość gadania i liczą na trochę akcji! Tej oczywiście w "Lidze" nie brakuje, szkoda tylko że ponownie jest ubogacona kiepskimi efektami specjalnymi, które z całą pewnością za parę lat będą wyglądać jak dzisiaj smok w "Wiedźminie", a więc żenująco. 

A skoro już przy żenujących elementach mowa. Jeśli rozdawano by Złotą Malinę za dialogi, to "Liga Sprawiedliwości" byłaby murowanym zwycięzcą. Batffleck mamrotał uniesione teksty o nadciągającej ciemności, Superman zastanawiał się jak pachnie, Flash rzucał suche teksty o tym jak to jest głodny, Aquaman wygłaszał quasi-gangsterskie odzywki, Cyborg stał na drugim tle z naburmuszoną miną, a Wonder Woman... cóż, ona niewiele mówiła, ale to nie szkodzi, bo w przypadku Gal Gadot wystarczy, by po prostu była na ekranie. Serio, "Liga" powinna być podręcznikowym przykładem w szkole scenarzystów jak NIE pisać dialogów. Tak daleko im do bystrości "Ant-Mana", głębi "Logana" czy obrazoburczego humoru "Deadpoola"! Jest to smutne tym bardziej, że wiemy po Whedonie, iż potrafi z siebie wykrzesać prawdziwą iskrę bożą w tym zakresie (patrz "Firefly"). Tym razem po prostu nie podołał.

No to sobie pokrytykowałem! Teraz czas na trochę pochwał, bo na szczęście "Liga" nie jest tak tragiczna, jak mogłoby się zdawać. Wprawdzie Batffleck w gumowym wdzianku jest tak samo marny jak poprzednio, a Superman tak samo sztywny (hehe), to reszta drużyny nadrabia to z nawiązką. Wonder Woman jak zwykle wygląda jak bogini ekranu, Aquaman jest uroczo morsko-barbarzyński (i wywija trójzębem aż miło!), Flash od pierwszej sceny wzbudza sympatię, a Cyborg pokazuje wielki potencjał drzemiący w tej postaci. Znakomita była też sekwencja antycznego starcia z kosmitami, w której wszystkie plemiona ludzi, nadludzi i bogów zjednoczyły się przeciwko najeźdźcom w epickiej walce o przetrwanie (wyglądało to jak bitwa ludzi i elfów z Sauronem w "Drużynie Pierścienia"). Potęga! Uniwersum DC samo w sobie dalej ma ogromny potencjał na mnóstwo fajnych historii, trzeba je tylko umiejętnie wykorzystać. I jest mi strasznie przykro, że dostarczane obecnie filmy nie spełniają oczekiwanych norm jakości - zwłaszcza, że nie wyobrażam sobie, by np. Wonder Woman mógł zagrać ktoś inny, niż Gal Gadot. Dlatego gdy nieuchronnie pewnego dnia ogłoszą reboot całej serii, będę się jednocześnie cieszył, jak i rozpaczał.

"Liga Sprawiedliwości" jest lepsza niż myślałem, ale gorsza niż powinna być. Twórcy uniwersum zrobili najpierw dwa kroki do przodu, a teraz jeden krok w tył. Mimo wszystko cała seria porusza się w dobrą stronę. Pytanie tylko, czy tak wolną wędrówkę wytrzymają portfele producentów i cierpliwość widzów?

Wniosek: Znośne, ale po takim filmie oczekuje się więcej.

Wersja reżyserska - Zack Snyder

Dawno temu ukułem sobie prywatny hasztag #IBelieveInZackSnyder - obejrzawszy bowiem wszystkie ówczesne filmy tego twórcy wychodziłem z założenia, że to co wypuści na ekran nie ma prawa być złe. Niestety Snyder zawiódł mnie okrutnie przez "Batman v Superman" (choć sporo naprawiła poszerzona wersja reżyserska), w której podczas oglądania kilkukrotnie przepalił mi się żenadometr. Niestety "Liga Sprawiedliwości", ta która wyszła w kinie i którą podobno próbował "naprawić" Joss Whedon, nie okazała się specjalną rewelacją. Dlatego też sceptycznie się odniosłem do czterogodzinnej wersji "Ligi", którą w 2021 opublikował Zack Snyder w swoim autorskim montażu. Och jakże się myliłem! I uwielbiam się mylić w taki sposób!

To było naprawdę, ale to naprawdę dobre kino (jak na standardy superbohaterskiego naparzania się pikselami po ryjach, oczywiście). Zack Snyder miał rację mówiąc, że to producenci i ówczesna sytuacja (tragiczna śmierć córki) nie pozwoliły mu dokończyć filmu w takiej formie jaką planował i przedstawić kompletnej wizji, zapoczątkowanej jeszcze w "Man of Steel". Teraz, nieograniczony czasem ekranowym i presją kinowego terminu premiery, mógł wypuścić dzieło dopracowane, przemyślane i atrakcyjne dla widza. Brawo! Takie podejście rozumiem, szanuję i gorąco zachęcam, by było stosowane jak najczęściej (kto wie, może faktycznie zmierzch kin i świt ery serwisów streamingowych zapewni twórcom taką swobodę: film wyjdzie dopiero wtedy, kiedy będzie skończony, ani dnia wcześniej).

Żeby nie być gołosłownym: Joss Whedon wypuścił film poprawny, ale bezpłciowy, zmieniony w dość przaśną popcornową rozrywkę dla mentalnych nastolatków. Zaprezentowane tam postacie były ledwo cieniem tego, co dla nich planował Zack Snyder. Jedyne czego mi szkoda w porównaniu obydwu wersji to kilku niezłych żartów autorstwa Whedona, ale jestem w stanie ponieść tą ofiarę w zamian za usunięcie najbardziej żenującego tekstu o Supermanie, który zastanawiał się jak pachnie (dziękuję panie Snyder!). Fabuła wersji Snydera ma naprawdę ręce i nogi, i choć nie odpowiada na wszystkie pytania typu pełnej genezy "Knightmare'u" (czyli sekwencji snu Batmana - tu odpowiedź miał przynieść aktualnie skasowany sequel "Ligi"), to przynajmniej cała reszta jest logicznie poprowadzona od A do Z - tu ze wskazaniem na wątek Steppenwolfa i Mother Boxów. A ponadto Flash i Cyborg, czyli dwójka superbohaterów która nie doczekała się jeszcze solowego filmu, miała tu okazję w pełni rozwinąć swoje skrzydła. Cyborg okazał się wręcz kluczowy dla scenariusza, a ponieważ Whedon pokazał w kinie może 20% jego wątku (i to nie najlepsze 20%), to teraz rozumiem dlaczego aktor grający Cyborga jest z nim na stopie wojennej. Z kolei Flash zamiast zlęknionego dzieciaka jak u Whedona, u Snydera okazał się być koniem pociągowym akcji, a nie jedynie źródłem komicznych wstawek (jego sekwencja przekraczania prędkości światła wręcz zamiata widza po ziemi!). Ponadto samo wskrzeszenie Supermana ma nareszcie konkretny powód, inny niż to że "nikt inny nie potrafi zjednoczyć superbohaterów", co musicie przyznać zawsze brzmiało dziwnie. No i na samym końcu wspomnijmy Wonder Woman, która zamiast whedonowskiej niepewnej siebie panny powraca do roli antycznej maszyny do siekania potworów, którą niewątpliwie jest. O to chodziło!

Oczywiście film Zacka Snydera nie jest pozbawiony wad. Pewne sekwencje są za długie, przyśpieszenie kamery w niektórych scenach akcji irytuje, CGI leje się wiadrami z ekranu, a i nie wszystkie pytania widzów (póki co) zostały zaspokojone. Ale mimo to widz kończy seans z poczuciem satysfakcji i chęcią dalszej przygody w tym uniwersum. A to chyba pierwszy raz od bardzo długiego czasu, kiedy film DC przyniósł mi takie uczucie. Dziękuję za te udane cztery godziny i przyłączam się do akcji - #ReleaseJusticeLeague2! 

Wniosek: Prawdziwe odkupienie dla uniwersum DC! Świetna rozrywka!

<<< Sprawdź kolejność oglądania serii DCEU! >>>

Czytaj więcej »

"Wonder Woman 1984"

O czym to jest: Najsłynniejsza superbohaterka świata musi zmierzyć się z modą lat 80., kobietą-gepardem i biznesmenem, który spełnia życzenia.

Recenzja filmu:

Zanim rozprawię się na blogu z przemontowaną "Ligą Sprawiedliwości" spod znaku Zacka Snydera, muszę szybko nadrobić zeszłoroczny nabytek do uniwersum "DCEU", a mianowicie sequel bardzo wysoko ocenianej i rewelacyjnej "Wonder Woman". Czekaliśmy na ten film długo - pandemia pokrzyżowała plany hucznej kinowej premiery, a superprodukcja ostatecznie wylądowała jako smakowity kąsek na HBO Max. I właśnie z powodu tak dużego opóźnienia nie mam dla tego dzieła żadnej taryfy ulgowej - mając tyle miesięcy ekstra, twórcy naprawdę mogli się wysilić, by stworzyć lepszy film!

Teoretycznie "Wonder Woman 1984" była skazana na sukces. Miała Gal Gadot w głównej roli, realia modnych ostatnio lat 80., tą samą reżyser co ostatnio i Pedro Pascala w roli głównego zbira (tu przypominam, że uwielbiałem go jeszcze zanim to stało się modne!). Naprawdę myślałem, że erę miernych sequeli kręconych dla samej idei sequela mamy już za sobą... Nie wiem teraz, czy za sukcesem pierwszej "Wonder Woman" stał efekt świeżości, czy może wykorzystanie mało ogranych w kinie czasów I Wojny Światowej, ale wyszło to o wiele, wiele lepiej. Jeśli miałbym opisać sequel dwoma słowami, napisałbym: rewia mody. Z ilości zbliżeń kamery na buty na obcasach można by zrobić solidną drinking game, a spora część dialogów i wątków dotyczyła wyłącznie ubrań. Nie wiem co siedząca na stołku reżysera Patty Jenkins chciała przekazać wszystkim widzom: że fascynacja ciuchami to jeden z elementów kobiecości? Może i tak, ale żeby robić z tego film superbohaterski to czy aby już nie przesada?

Co najgorsze, nawet wrogowie Wonder Woman byli tu jacyś tacy "poza fazą". Zacznijmy od Kobiety-Geparda, czyli kolejnego przykładu, że sympatyczny fajtłapowaty nerd płci dowolnej przy pierwszej nadarzającej się okazji zmieni się w seryjnego psychopatę (czuję się urażony!). Przede wszystkim nie zrozumiałem ewolucji uczuć Gepardzicy z wielkiej miłości do wielkiej nienawiści w stosunku do wojowniczej Amazonki... Kobiety tak mają? A finałowa walka niestety przypominała efektami poziom kinowych "Kotów", a to nie jest pozytywne skojarzenie. Plus na końcu mała porada jak pokonać kota: wrzucić go do wody...

A skoro przy łotrach jesteśmy, to przejdźmy do Pedro Pascala. Powiedzmy sobie wprost: gdyby nie jego światowej klasy aktorstwo (te buzujące emocje wypisane na twarzy, majstersztyk!), to w tym filmie naprawdę nie byłoby na czym oka zawiesić. Pedro ratował każdą scenę i był jedynym pozytywnym aspektem produkcji. Niemniej trochę poza schematem było to, że tak naprawdę chciał dobrze dla wszystkich (wliczając w to samego siebie). Przewrotna to była motywacja, ale szczerze? To już lepszym antagonistą był Leonardo Di Caprio w "Wilku z Wall Street" - on przynajmniej nie ukrywał że kieruje nim wyłącznie chciwość i pożądanie. 

Ilość dziur fabularnych jest taka, że zmieściłaby się przez nie średniej wielkości grecka wyspa. Na większość mogę przymknąć oko, ale nie na to że na wystawie w muzeum stoi w pełni zatankowany wojskowy myśliwiec, którym pilot z okresu I Wojny Światowej umie latać po minucie rzucenia okiem na przyrządy... To oczywiście tylko jeden z przykładów, innym jest natychmiastowa zmiana kostiumu Wonder Woman z metalowego kusego wdzianka na pełnopłytowy pancerz ze skrzydłami (trochę jak Batman w "Batman v Superman" przemieniający się w ciągu jednej sceny z Panzer-Batmana w Gumo-Batmana). Oj widzę tu srogi minus dla montażysty i reżysera, takich uproszczeń się po prostu nie robi.

Co najgorsze, "Wonder Woman 1984" to po prostu nudny film! Akcja rusza z miejsca literalnie po godzinie, a że całość trwa dwie i pół to wyobraźcie sobie, jaka to katorga wysiedzieć przed ekranem w jednym podejściu. Dałbym minimalną ocenę, ale podwyższam ze względu na Pedro Pascala. Jeśli tak mają wyglądać kolejne przygody Wonder Woman to ja dziękuję, postoję. Spróbujmy teraz z Aquamanem albo Flashem, ok?

Wniosek: Gdyby nie Pedro Pascal (i inni aktorzy) to byłoby naprawdę kiepsko.

<<< Sprawdź kolejność oglądania serii DCEU! >>>

Czytaj więcej »

"The Watch"

O czym to jest: Uwspółcześniona ekranizacja powieści Terry'ego Pratchetta o przygodach straży miejskiej w fikcyjnym Ankh-Morpork, największym mieście Świata Dysku.

Recenzja serialu:

Nie jestem przeciwnikiem zabawy konwencją i eksperymentowania formą, mało tego - gorąco wierzę w coś takiego jak licentia poetica oraz w to, że umiejętny artysta nie zgubi ducha historii niezależnie od tego, jakiego opakowania użyje. Niemniej w przypadku ekranizacji kultowych książek o Straży z cyklu "Świata Dysku" Terry'ego Pratchetta muszę sobie zadać pytanie: czy ta produkcja naprawdę jest dobra nie gubiąc ducha powieści mimo kontrowersyjnej formy, czy może to powieści są aż tak dobre, że nawet taki gwałt na formie nie był w stanie ich spieprzyć?

Jestem ogromnym fanem Terry'ego Pratchetta od lat, wszystkie tomy "Świata Dysku" mam na półce, a czytałem każdy z nich co najmniej kilkukrotnie. Nie mówię że jestem totalnym fachowcem w tej dziedzinie, ale co nieco tam wiem. Obejrzałem też wszystkie dotychczasowe ekranizacje, zaczynając od nudnego do bólu "Wiedźmikołaja", przez zachowawczy "Kolor Magii", aż do świetnego "Piekła Pocztowego". Na serial o kapitanie Vimesie i Straży Ankh-Morpork czekałem od lat, z uwagą śledząc każdy strzęp doniesień na ten temat. I szczerze: naprawdę nie spodziewałem się takiego opakowania! Książki osadzone są w realiach renesansowo-wiktoriańskiej Anglii (a Ankh-Morpork to taki Londyn rzecz jasna), oczywiście ze sporą domieszką czystej fantastyki i zapożyczeń z innych kultur oraz motywów. Tymczasem twórcy serialu postanowili odważnie wkroczyć w XXI wiek prezentując nam serial współczesny, co nieco przypominający dystopijne lata 90. (w których zamiast pistoletów dominują kusze) i na dodatek wizualnie zanurzony po uszy w stylistyce queer - tak mocno, że mógłby wręcz uchodzić za manifest całej subkultury LGBTQ+. Wszystko co scenarzyści wyczytali na stronach powieści zostało tu przemielone i podane w psychodelicznej formie, wliczając w to zaskakującą miejscami zmianę płci i wyglądu bohaterów. Gdy zestawimy "The Watch" ze wspomnianym "Piekłem Pocztowym" przypadkowy widz nigdy by nie zgadł, że pochodzą one z tego samego uniwersum. I tak jak wspomniałem we wstępie, nie mam nic przeciwko temu, że twórcy popuścili wodzom fantazji. Mam jednak wrażenie, że wspomniane zmiany były po prostu bezcelowe i stworzone do tego, by szokować dla samej idei szokowania. Tylko po co?

Doceniam sporo elementów, bo jako fan uniwersum podczas seansu bawiłem się całkiem nieźle. Nie brakuje charakterystycznego humoru Pratchetta, nie zapomniano o wielu motywach i wątkach (poruszonych choćby pobieżnie), a fabuła dość mocno trzyma się kupy, co naprawdę nie było łatwe przy ostrym i chaotycznym montażu. Aktorów - nawet tych którymi zmieniono płeć - dobrano całkiem nieźle, ze wskazaniem na Marchewę, Cudo Tyłeczek (najlepsza postać serialu!) i samego Vimesa, który przekonał mnie do siebie w pełni (choć nie od razu). Największa szkoda, że scenarzyści zgubili większość kontekstu społeczno-politycznego książek, którego nie da się oddzielić od twórczości autora (wyjątkiem są jedynie gobliny z ich pełzającą marksistowską ideologią). A no i niestety nie podaruję, że Vetinariego nie zagrał Charles Dance, który w "Piekle Pocztowym" postawił tej postaci chyba najwyższą pieczęć jakości. 

"The Watch" już otrzymało najgorszą karę, jaka mogła spotkać taką produkcję - hejt fanów książek Pratchetta i całkowitą obojętność reszty światowej widowni. Ciężko znaleźć jakąkolwiek opinię na temat tej produkcji, bo po prostu mało kto ją oglądał i tak już raczej zostanie (można liczyć ewentualnie na opóźnioną kultowość, ale tylko w wypadku, gdy serial namierzy szeroka społeczność LGBTQ+). Dlatego też zakończenie serialu ostrym cliffhangerem urywającym wątki dosłownie w połowie sceny, bez realnej wizji nakręcenia drugiego sezonu, uważam za grzech śmiertelny, który powoduje, że oglądanie całości staje się bezcelowe i obniża moją finalną ocenę. Terry Pratchett by tego nie pochwalił. 

Wniosek: Wierne duchowi książek, ale bardzo kontrowersyjne w formie. Szkoda że bez zakończenia!

Czytaj więcej »

"Big Little Lies" ("Wielkie Kłamstewka")

O czym to jest: Matki na przedmieściach wiodą pozornie idealne życie, w wolnym czasie wtykając nos w nie swoje sprawy. 

Recenzja serialu:

Opowiedziano już wiele historii o nieidealnym życiu na pozór perfekcyjnych pań domu. Za fasadą zbudowaną z pedantycznie ułożonych fryzur, nieskazitelnie pomalowanych białych werand i idealnie przystrzyżonych trawników czai się zawsze jakaś tajemnica, prawda, która nigdy nie powinna zostać ujawniona. W życiu jednak niecne sprawki niemal zawsze wychodzą na światło dzienne i to w najmniej oczekiwanym momencie. "Wielkie Kłamstewka" to serial nakręcony na motywach powieści Liane Moriarty. Opowiada historię przyjaciółek, mieszkanek miasteczka Monterey oraz ich koleżanek, znajomych i rodzin. Historia początkowo kręci się wokół dzieci, które właśnie rozpoczynają naukę w szkole podstawowej, jednak szybko okazuje się, iż szkolne nieporozumienia to tylko wierzchołek góry lodowej zbudowanej z dawnych uraz, zazdrości oraz mrocznych sekretów i dramatów rozgrywających się za zamkniętymi drzwiami drogich domów. 

Twórcy od samego początku nie pozostawiają wątpliwości, że w miasteczku wydarzyło się coś strasznego i cała fabuła prowadzi nas do tego kulminacyjnego momentu. Wszystko zaczyna się dość banalnie (aczkolwiek jeśli śledzicie czasem fora internetowe to wiecie, że nie ma bardziej zdeterminowanych i zajadłych przeciwniczek niż matki, więc tak naprawdę groźba wisi w powietrzu już od pierwszych scen). Do Monterey sprowadza się nowa rodzina. Przesympatyczna Jane Chapman z synem Ziggy'm, która szybko zaprzyjaźnia się z innymi matkami, ale równocześnie popada w konflikt z jedną z nich z powodu incydentu, do którego dochodzi pierwszego dnia szkoły. Społeczność polaryzuje się wybierając między dwoma wrogimi obozami, natomiast widzowie powoli odkrywają, że nieporozumień w mieście jest znacznie więcej. Z odcinka na odcinek jesteśmy wciągani coraz głębiej w spiralę konfliktu, który ostatecznie okazuje się być tylko częścią prawdziwego dramatu. 

Na uwagę zdecydowanie zasługuje obsada, w której znalazły się takie sławy jak Nicole Kidman, Reese Witherspoon czy Laura Dern oraz Zoë Kravitz. Serial zdobył cztery Złote Globy i osiem nagród Emmy, dlatego nikt nie był zdziwiony, gdy HBO zdecydowało się nakręcić kontynuację historii "Piątki z Monterey", a do obsady dołączyła sama Meryl Streep. 

"Wielkie Kłamstewka" to uniwersalna historia o życiu, w której wielu odbiorców odnajdzie cząstkę siebie, rozpozna na ekranie znajome lęki, nieporozumienia i troski. Być może nie mamy możliwości wraz z bohaterami stać na brzegu oceanu o poranku i patrzeć w dal za horyzont, ale nieobce są nam podobne wyzwania życia codziennego, wątpliwości i poszukiwanie sensu w prozie życia. Zawsze ostrożnie podchodzę do seriali obyczajowych, jednak "Wielkie Kłamstewka" to jakby film rozciągnięty na 7 odcinków (plus drugie tyle gdy doliczymy drugi sezon). Całość ogląda się z przyjemnością, nawet jeśli udaje się przewidzieć przebieg wydarzeń oraz zgadnąć, kto i dlaczego ostatecznie ginie na końcu. 

Po seansie nie daje mi spokoju jedno pytanie: którą z serialowych matek jestem?

Czytaj więcej »

Zwykła maseczka już się znudziła? Oto trendy Pandemia 2020/2021, zainspiruj się!

Człowiek uczy się w życiu wielu (często wydawałoby się niepotrzebnych) rzeczy. A kinomaniacy to już przede wszystkim! Umówmy się, komu potrzebna jest na co dzień wiedza jak wysadzić bojową stację kosmiczną albo dlaczego nie wolno karmić gremlinów po północy? Wiadomo, jeśli ktoś chce koniecznie wiedzieć ile gwiazdek jest na kostiumie Wonder Woman, to oczywiście w pełni to szanuję (i rozumiem). Ale warto mieć świadomość, że nie jest to wiedza "pierwszej potrzeby". I tu się zatrzymam na chwilę, gdyż ostatnie miesiące boleśnie wielu z nas uświadomiły co dla kogo jest tak naprawdę niezbędne do życia. Jedną z takich rzeczy okazały się maski. Niby nic, ot kawałek szmatki. Poza mocno zaangażowanymi odbiorcami popkultury, pracownikami służby zdrowia i usług z branży beauty, nikt do niedawna nie zaprzątał sobie głowy kwestią masek. Prócz superbohaterów rzecz jasna! Dla nich osłona twarzy to podstawa (spokojnej) egzystencji. Prawdziwe być i nie być. Ileż to razy drżeliśmy gdy prawdziwa tożsamość bohatera miała zostać ujawniona światu? Pamiętacie te emocje, szybsze bicie serca, gęsią skórkę na plecach, usta rozchylone w niemym okrzyku? Dorzućcie jeszcze odrętwienie całego ciała i będziecie się czuli jak szczęśliwiec na przodzie kolejki do rejestracji na szczepienie, który odstał już kilka godzin na mrozie. Na pewne rzeczy nic nie poradzimy, ale to jak do nich podejdziemy to już zależy totalnie od nas. Zatem rozgośćcie się na blogu i razem z nami przeglądnijcie zamaskowaną modę superbohaterską! 

Być jak Tom Hardy

Bądź jak Bane z filmu "Mroczny Rycerz Powstaje". Noś maskę! Z wizjonerami niestety tak bywa, że zostają najpierw potępieni, a dopiero po śmierci okazuje się, że niesłusznie. Bo nie chodzi tylko o to by mieć rację, ale aby forsować ją we właściwym czasie. Nigdy się nie dowiemy jak wiele fantastycznych idei i rewolucyjnych rozwiązań nie przyjęło się, gdyż zostały wymyślone w niewłaściwym momencie historii. Powiedzmy to głośno: Bane powinien być twarzą całej tej kwarantanny 2020. Pierwszy nosił maskę, odciął miasto kordonem policji i wojska, odwołał wszystkie wydarzenia sportowe, a nawet wskazał, że powodem całego zamieszania jest nietoperz. Czy ktoś mu wtedy za to dziękował? Nie. Dziś byłby bohaterem. Dziś każdy z nas jest bohaterem gdy zakłada maskę! Zwłaszcza gdy próbuje oddychać tak by nie zaparowały okulary, manipuluje mięśniami twarzy aby gumki nie ciągnęły za uszy, a pot, który się leje strumieniami nie zmoczył od razu całej maseczki. Jesteśmy bohaterami, ale możemy być też stylowymi bohaterami. Kim byłby superbohater bez swojego specjalnego stylu i wdzianka? Wyróżnij się z tłumu bezimiennych potencjalnych sprawców napadów na bank i wybierz swój bohaterski styl!

Wiosna - ach to Ty!

Na początek, w związku z rychłym zakończeniem zimy, polecamy styl frywolny i wybitnie wiosenny niczym Jim Carrey w "Masce". Zielony to kolor nadziei, więc wydaje się idealnym wyborem na niepewne czasy. Efektem uboczny noszenia się w takim wydaniu może być pewna nadpobudliwość i rosnące zamiłowanie do krzykliwych ubrań, ale na szczęście tylko nocą. Idealna propozycja dla nieśmiałych i zachowawczych pracowników banku (tylko koniecznie sprawdźcie w trakcie telekonferencji czy kamera jest wyłączona!)

Dla aktywnych, fanów sportów ekstremalnych, miłośników gier zręcznościowych tęskniących za erą flipperów i wypadów do salonów gier. A także tych co lubią ustawki w lesie mamy idealny zestaw "Mortal Kombat" w dwóch rewelacyjnych kolorach do wyboru. 

A może jakiś wypad na miasto? Rekreacyjna przebieżka po dachach kamienic? Albo po prostu szybki wypad po zakupy i jedzenie do ulubionej knajpki (póki jeszcze istnieje?). Na takie okazje nadaje się idealnie spandex. Dla miłośników kotów mamy nawet propozycję z pazurem: 

*Model Deadpool oraz Deadpool2

*Model Spiderman

*Model Catwoman

Zaś dla mścicieli, prawników oraz znudzonych miliarderów lubiących dużo ruchu na świeżym powietrzu jest idealna wersja total black. Dla kobiet może być w czerwieni.

Sami swoi

W wiosennej ofercie znajdzie się również coś dla rodzin. Kolejna propozycja to familijny zestaw dla dziadków i  wnuków w klasycznej czerni. Szczelne okrycie twarzy pozwala na całkowitą izolację, a zamontowane filtry i modulator głosu plasują te propozycję wśród masek de lux. Nieoficjalnie mówi się, iż ściągnięcie takiej maski skutkuje szybki zgonem właściciela, ale to mogą być to równie dobrze jedynie plotki konkurencji.

Pokrewny model jest przeznaczony dla samotnych rodziców dzieci do lat 4 (przypominamy, iż nie muszą nosić maski), którzy z #socialdistancing uczynili swój styl życia.

Na niedzielny spacer z rodziną idealny będzie zestaw z peleryną. Ochroni od wiatru, a skojarzenia z nietoperzami mogą skutecznie zniechęcić sąsiadów do mówienia "dzień dobry" (albo zmotywuje ich do zadzwonienia pod policję).

 A może wolicie spacer ze znajomymi?
Dla bardziej przezornych u których od siedzenia w domu budzi się prawdziwy drapieżca zdecydowanie godna polecenia jest seria Predators z wykrywaczem ciepła. Idealna do identyfikacji temperatury ciała na odległość.

A może odchodzicie już od zmysłów (nie ma co się wstydzić, zapewne każdy ma już trochę dość tej pandemicznej sytuacji) i nie potraficie rozróżnić dni tygodnia?  Idealna propozycja dla Was to rorschach hipsterpack! Pełna maska z ruchomym wzorem. Dobrze wygląda z kapeluszem i prochowcem. Dodaje kilka punktów do perswazji.

Człowiek w żelaznej masce

Jeżeli cenicie sobie poczucie bezpieczeństwa jaki zapewnia pełna maska z kombinezonem do kompletu. W kolorze białym to klasyka która broni się sama i perfekcyjny strzał w aktualne trendy. 

A może po prostu kończy Ci się cierpliwość, bo jedyne co robisz to siedzisz godzinami w internecie i  z fejkowego konta trollujesz ludzi z wrogiego obozu? Tak bardzo sprzykrzyła ci się kwarantanna, że jesteś gotów wzniecić jakiś bunt tylko po to aby w końcu móc wyjść z domu by spotkać więcej ludzi niż mamę, tatę i sąsiada w Żabce?. Ponieważ jesteś millennialsem i mieszkasz dalej u rodziców, a obecnie i tak nie masz jak wyskoczyć na sojową latte czy tosty z awokado na pewno już odłożyłeś na wkład własny na mieszkania (ponoć mają zaraz stanieć). Możesz zatem zainwestować w maskę inkrustowaną złotem, idealną od obalania uzurpatorów i samozwańczych władców absolutnych, bardzo przydatna przy imprezach masowych i najazdach smoków.

A jeśli jesteś jeszcze do tego miłośnikiem literatury i dzieł sztuki to zdecydowanie postaw na linię Vendetta. Trendsetterzy sugerują, że może okazać się hitem na miarę dresów z kreszu w latach dziewięćdziesiątych. Tradycyjnie zresztą wiąże się z wirusologią. Już niebawem na ulicach miast!

Nowa pandemia - Nowy ja

Maska ciąży tak, że nie jesteś w stanie w żaden sposób żadnej polubić? Jest jak więzienie? Twoja egzystencja wydaje się marna oraz pozbawiona sensu i przyszłości? To idealny czas na metamorfozę totalną. Cały internet krzyczy, że teraz jest czas na zmianę. Możesz nadrobić zaległe sprawy, wyjść ze swojej strefy komfortu, nauczyć pięciu nowych języków (z czego najlepiej dwóch wymarłych), grać na banjo, schudnąć 10 kilo, jeść zdrowiej, więcej spać, nadrobić zaległości filmowe (to akurat możesz zrobić ;) ), adoptować kanarka, przygotować dzieci do matury i wrzucać co rano uśmiechnięte selfie (na którym widać odrosty) ze swojego balkonu. I to wszystko RÓWNOCZEŚNIE! Po to aby wrócić do normalnego życia wśród fleszów zawistnych spojrzeń koleżanek z pracy i zawstydzonych trenerów personalnych.
Albo możesz zmienić twarz.
Dosłownie. 

I na koniec złota, miseczkowa porada: Cokolwiek zrobisz pamiętaj aby regularnie prać maseczkę i prasować w wysokich temperaturach, aby nie stać się prawdziwą pandemic fashion victim season 2020/2021

Czytaj więcej »